مهدی جان! امید به آمدنت آرزویی است که هر صبح با خالقمان در میان میگذاریم. اینکه ظهورت را برساند و با "دست الهی تو" ما؛ بندگانش را زنده کند؛ از جهالت، عصیان، بندگی نفس و شیطان و...
آقاجان! در غیبت شما، گویی بشر عادت کرده به نیستی و بردگی و استثمارزدگی...
روزگاری غل و زنجیر به دست و پای مردم بود و اینک بر عقلهایشان...
هر چند مردم در طول قرنها یادگرفتند خود را از قیود بهرهکشی جسمی نجات دهند؛ اما شیاطین دست بردار نبودند. از آن پس زنجیرهایی محکمتر از قبل، به عقلها و اخلاق و باورهای مذهبیشان زدند تا راحتتر آنها را به استضعاف فکری دچار کرده و استثمارشان کنند.
و در این میان فقط شیعیان هستند که حصنی به قوت شما اهل بیت علیهمالسلام داشته و دارند که راه نجات ماست.
مولای خوبم! توفیق شناختت را برای ما از خدا بخواه که اگر به "تو" بی معرفت باشیم، در جاهلیت خواهیم مرد و اگر با معرفت به "تو" به ولایت ولی امرمان درآییم، آنگاه پس از مرگمان باز هم زنده ایم و در زمان ظهورت در رکابت ان شاالله. انهم یرونه بعیدا "و نراه قریبا"
دلنوشته انتظار ظهور
